"คือคน"

แท้คือ ชะตา – ฟ้าลิขิต!
คือบาปกรรมเนรมิตให้อับจน
จึงร่ำร้องไปก็ไร้ผล
สมควรก้มหน้าทนรับไป!?

หรือแท้คือ "คน" บันดาล
กดขี่บงการให้สิ้นไร้
คือ "คน" กับ "คน" ที่จนใจ
ใช่เทวดาหน้าไหนบีฑา?

จึง "คน" เท่านั้นจะเปลี่ยนโลก
เปลี่ยนวันคืนทุกข์โศกเบื้องหน้า
กระชากทิ้งทุกสิ่งที่บีฑา
ไม่ต้องรอชาติหน้า – ฟ้าใด!!



"คือคน"
(2547)

หมายเหตุ:
บทกวีนี้ อ่าน/เผยแพร่ครั้งแรกในกิจกรรม "สิทธิแรงงานคือสิทธิมนุษยชน"
ณ หอศิลป์ตาดู, กรุงเทพฯ, 10 ธันวาคม 2547