"พลัดบ้าน" (2)

พลัดบ้านมาคว้างเจ็บ
กล้ำกลืนเก็บกระอักใจ
พรึงพรั่นในหวั่นไหว
ในสำนึกแห่งคนจร

เพราะรู้ค่าแห่งรัก
จึงตระหนักในอาทร
เพราะซึ้งซาบในร้าวรอน
จึงถนอมในน้ำใจ

เพราะรู้ค่าแห่งฝัน
จึงหมายมั่นโลกวิไล
จึงสั่นคว้างไปทั้งใจ
เมื่อถูกเหยีดดั่งฝุ่นคลี

พลัดบ้านมาคว้างหม่น
น้ำตากล่นบนวิถี
จึงรู้ผิด-ถูก-ชั่ว-ดี
นั้นต่างค่าเพียง "ครา – คน"



"พลัดบ้าน" (2)
(2544)