มองพม่า - ก็เห็นเป็น "พม่า"?
เป็น "ประเทศ" อันเทือกผากั้นไว้?
เป็นอื่น - เป็น "เขา" …ห่างไกล?
ฝังจิตฝังใจใน "ตำนาน" ?
มองพม่า - เห็นแต่ "ทอง" ในพม่า?
เห็นแต่เพียงมูลค่ามหาศาล?
เห็นแต่ช่องเข้ากอบโกยกันเบิกบาน?
ไม่เห็นทุกข์ทรมานใดใด?
……….
ใครหนอ… ขีดคั่นคนเป็น "ไทย" – "พม่า"?
ทั้งความทุกข์ทนทรมา ความยากไร้
ความเจ็บปวด ไม่เคยมีชาติพันธุ์ใด
เจ็บเหมือนกันทุกหัวใจ – ทุกตัวตน!
ใครหนอ… ขีดเขตแดนแยกมนุษย์?
หวังวอน… เพื่อนมนุษย์จงข้ามพ้น
ใดหนอ… ที่ห่อฟ้าพร่ามัวมน?
ที่กั้น "คน" กับ "คน" ให้จนใจ?
……….
มองพม่า - เถิด, อย่าเห็นเป็น "พม่า"
เห็นรอยเลือด - รอยน้ำตานั่นไหม?
"เลือด" คือ "เลือด" ไม่เคยมี "พม่า" – "ไทย"
คือน้ำตา "คน" ร่ำไห้นองแผ่นดิน
มองพม่า, เถิด - เห็นเป็น "มนุษย์"
ขอสันติแด่มนุษย์ทุกแห่งหน
ขอความรัก ศรัทธา "คน" สู่ "คน"
หลั่งริน – ท่วมท้นทั้งโลกา
ขอความรัก ศรัทธา "คน" สู่ "คน"
นำพม่าก้าวพ้นทุรยุค!
หมายเหตุ
ผู้เขียนทราบดีว่า ประชาชนชาวไทยจำนวนไม่น้อย รู้สึกเจ็บปวดกับเหตุการณ์ความรุนแรงที่เกิดขึ้นในประเทศพม่า ทั้งในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา และที่ชาวพม่าต้องเผชิญมาตลอดหลายสิบปี ด้วยความเคารพและรู้สึกขอบคุณต่อหัวใจอันยิ่งใหญ่และกว้างขวางกว่าขอบเขตของพรมแดนใดๆ หัวใจที่อคติแห่ง "ตำนาน" ไม่สามารถทอดเงาเข้าไปบดบังได้
บทกวีนี้เขียนขึ้นเพื่อวอนขอให้อคติทั้งปวง ที่มีต่อความแตกต่างเชื้อชาติ-ภาษา ซึ่งยังคงดำรงอยู่ และกีดกั้นความอาทรระหว่างเพื่อนมนุษย์ ไม่ว่าจะมีที่มาจากสิ่งใดก็ตาม ได้โปรดจงสลายไปด้วยเถิด…
มองพม่า - เถิด, อย่าเห็นเป็น "พม่า"
(30 กันยายน 2550)
เผยแพร่ครั้งแรกใน มองพม่า - เถิด, อย่าเห็นเป็น "พม่า"
คอลัมน์ "บังเอิญคิด", เวบไซต์ประชาไท
เมื่อวันที่ 1 ตุลาคม 2550
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น